FAQ en links

Tourette (TS) is een erfelijke neurologische aandoening. Hersenscans hebben aangetoond dat sommige delen van de hersenen anders functioneren of een iets andere grootte hebben, bijvoorbeeld sommige structuren in de motorcircuits die bewegingen regelen. Er is een vermoedelijke disbalans in de functie van hersenneurotransmitters (chemische boodschappers in de hersenen die signalen tussen zenuwcellen verzenden), waaronder dopamine, en waarschijnlijk ook andere. Tics komen vaak voor in families, als ouder heeft men 50% kans om Tourette-genen door te geven aan de kinderen. Dat betekent echter niet dat het kind in kwestie met zekerheid ook Tourette krijgt. Er wordt gesuggereerd dat er naast genetica ook factoren kunnen zijn in de omgeving tijdens de ontwikkeling van de hersenen die kunnen interageren met genetische aanleg om het risico op het ontwikkelen van tics te beïnvloeden.

Zodra Tourette is gediagnosticeerd, kan behandeling en management worden aangeboden. Gedragstherapieën bieden hulpmiddelen om iemand te helpen manieren te leren om diens tics te begrijpen en strategieën om sommige van diens tics onder controle te houden en te beheersen, vooral gericht op de meest problematische of pijnlijke tics. Er zijn medicijnen die kunnen worden gebruikt om de frequentie en/of intensiteit van tics te verminderen. Sommige behandelingen en therapeutische benaderingen zijn niet voor iedereen, en omdat ze allemaal ongeveer 50% effectief zijn, is het belangrijk dat elk individu keuzes maakt voor zichzelf of diens kind op basis van persoonlijke ervaring. Andere manieren om symptomen te behandelen kunnen variëren van voeding, yoga, meditatie, lichaamsbeweging tot aanvullende therapieën. Hoewel er weinig onderzoeksbewijs is voor dergelijke veranderingen in levensstijl en behandeling, melden sommige patiënten dat ze nuttig zijn.

Medicijnen kunnen bijwerkingen hebben die zorgvuldig moeten worden gecontroleerd door gezondheidswerkers. Tot nu toe zijn er geen bijwerkingen gemeld van gedragstherapieën. Neurochirurgie brengt natuurlijk risico's met zich mee van een operatie aan de hersenen en moet met een zorgverlener worden besproken. Meer onderzoek is nodig rond Tourette, ook hoe de behandelingen ervoor kunnen worden verbeterd.

Tics beginnen meestal in de kindertijd rond de leeftijd van zes à zeven jaar en tic-symptomen variëren vaak in ernst en frequentie. De eerste tics worden vaak opgemerkt in het gezicht, met grimassen, oogknipperen en meer.
‍
Hoewel de aard van tics is dat ze komen en gaan, worden dergelijke patronen ook beïnvloed door omgevingsfactoren zoals stress, opwinding en ontspanning. Tics kunnen in bijna elk deel van het lichaam en in elke spier voorkomen; sommige mensen maken ook melding van 'interne tics' zoals diepe buikspierspanning en 'maagtics'.

De grootste misvatting rond Tourette is dat iedereen met de aandoening vloekt. Coprolalie is de klinische term voor tics die sociaal onaanvaardbare woorden opleveren en slechts ongeveer 15% van de mensen met TS heeft dit symptoom. Ook dit soort tics dienen serieus te worden genomen.

Tourette treft één op de honderd kinderen en wordt vaker gediagnosticeerd bij jongens. De belangrijkste kenmerken zijn tics — onwillekeurige geluiden en bewegingen, die minstens 12 maanden aanwezig moeten zijn om aan de diagnostische criteria te voldoen. Tot 85% van de mensen met TS zal ook gelijktijdig voorkomende aandoeningen en kenmerken ervaren, waaronder Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), Obsessieve Compulsieve Stoornis (OCS) en Angst. Tics verschijnen meestal voor het eerst rond de leeftijd van 6 à 7 jaar (maar dit kan ook veel jonger of veel ouder zijn). Deze aandoeningen overlappen elkaar vaak en komen voor in gezinnen.

Er wordt gedacht dat ongeveer de helft van de kinderen met een TS-diagnose een significante vermindering van hun symptomen zal zien naarmate ze volwassen worden. Voor sommige mensen zal Tourettee hun hele leven blijven bestaan, maar de symptomen zullen waarschijnlijk regelmatig toenemen en afnemen (waxing and waning).